ANDRZEJKI. 29 listopad. W tym dniu dziewczęta wróżą sobie przyszłość. Głównie w miłości. Powszechnym zwyczajem było lanie wosku na wodę i odczytywanie przyszłości poprzez analizę kształtu cienia, jaki zastygła bryła rzucała na ścianę.
Warto sobie przypomnieć i inne rytuały andrzejkowe.
Popularnym sposobem było chowanie pod odwrócone dnem do góry garnuszki: grudki soli, gałązki mirtu, kawałka gliny, pierścionka, różańca i lalki z gałganków. Zawartość odkrytego po omacku garnuszka stanowiła wyrocznię losu: sól oznaczała ciężkie, pełne łez życie: mirt – radość; glina – śmierć; pierścionek – ślub; różaniec – klasztor; laleczka – nieślubne dziecko.
O zamążpójściu wróżono także przestawiając kolejno przez izbę buty, a szybkiego wesela mogła oczekiwać właścicielka tego buta, który pierwszy stanął na progu.
Na noc kładły dziewczęta pod poduszkę trzy kawałki drewna. Jeden z nich miał być pokryty korą, drugi na wpół z niej odarty, trzeci całkiem gładki. Rano, zaraz po obudzeniu dziewczyna powinna lewą ręką sięgnąć energicznie za głowę i chwycić jeden z tych kawałków. Drewno pokryte korą oznaczało męża bogacza, w połowie okorowane – średnio zamożnego, całkowicie pozbawione kory – biedaka. Aby zaś przyszły mąż ukazał się we śnie, kładły panny na noc pod poduszkę męskie spodnie.
Dziewczęta wychodziły też przed dom i nasłuchiwały, z której strony zaszczeka pies – z tamtej strony miał pochodzić przyszły mąż.
Inną wróżbą było pieczenie placków zwanych andrzejkami, kukiełkami lub gomułkami. Dziewczęta przynosiły po garści żyta, które mieliły w lewą stronę. Mąkę rozczyniano z wodą przyniesioną w ustach, a w piecu rozpalano kradzionym drewnem. Placki znaczono swoim imieniem i kładziono na wieku skrzyni. Następnie wpuszczano psa – ta, której placek pies chwycił i pobiegł do progu najprędzej wyjdzie za mąż. Jeśli pies nadgryzł placek, to kawaler prędko dziewczynę porzuci, a jeśli pies schował się pod łóżko to wróżyło to śmierć dziewczyny.
Puszczano także wianki z mirtu, łupinki z orzecha – jeśli jakiejś parze się zeszły, to znaczyło małżeństwo.
Często wróżono sobie z kołków w płocie – jeśli panna (z zasłoniętymi oczami) wybrała np. chudy kołek to znaczyło, że jej mąż także będzie chudy.
Andrzejki jednak Andrzejkami, a już mamy Adwent. Od Adwentu do Wielkanocy trwa okres zimowego świętowania. Poprzedzał zwykle okres pokuty, który miał przygotować wiernych do właściwego ich przeżycia.
ADWENT: (łac. adventus – przejście). To okres (w obrządku katolickim) roku liturgicznego poprzedzający Boże Narodzenie, którego historia sięga V wieku. Początkowo obejmował sześć niedziel, obecnie tylko cztery. Czas ten wypełniają obrzędy kościelne. Dawniej w tym okresie, w poniedziałki, środy i piątki zachowywano post.
W Adwencie należało powstrzymać się od pracy w polu. Wierzono, że naruszenie snu Ziemi grozi jej niepłodnością przez następny rok.
W okresie Adwentu ludzie uczestniczyli w odprawianych przed świtem nabożeństwach ku czci Najświętszej Marii Panny. Z uwagi na dość nietypową porę, dzieci niosły w rękach świeczki lub lampiony / ten zwyczaj zachował się do dnia dzisiejszego /. Msza pod nazwą Roraty znana jest od XIII wieku.
MIKOŁAJ
Święty Mikołaj żył prawdopodobnie w IV wieku. Był biskupem Miry (Azja Mniejsza). Liczne legendy podają, że ratował tonących żeglarzy, bronił uwięzionych itp. Wiele w tych legendach jest o jego dobroci, której nie szczędził dzieciom i żakom, dlatego od XII wieku dawano w szkołach zapomogi jego imienia. To zrodziło obyczaj domowych podarków.
Na św. Mikołaja wkładano dzieciom pod poduszki skromne podarki, najczęściej w postaci paru cukierków lub jabłek. Piernikowe „mikołajki” uchodziły za przejaw luksusu. Zdecydowanie bogatsze dary datują się dopiero od lat sześćdziesiątych. Od tego czasu zaczął się też szybko upowszechniać zwyczaj przebierania się za św. Mikołaja. Obecnie pod taką postacią zjawia się częstokroć ktoś z rodziny lub sąsiadów i rozdaje dzieciom przygotowane uprzednio przez rodziców słodycze i inne, nierzadko kosztowne, prezenty.
ZIMA 2016 /2017
To zależy, jaka. Bo zima astronomiczna to nie to samo, co zima kalendarzowa. Zima astronomiczna zawsze zaczyna się wraz z przesileniem zimowym, a kończy, gdy nadchodzi równonoc wiosenna. Na północnej półkuli zima przypada mniej więcej na okres pomiędzy 22 grudnia a 21 marca. Różnice między poszczególnymi latami mogą wynosić kilka dni.
Zima astronomiczna 2016 zacznie się 21 grudnia czyli w najkrótszy dzień roku, a skończy 20 marca 2017 roku (niedziela).
W odróżnieniu od astronomicznej, początek zimy kalendarzowej wypada zawsze w ten sam dzień i jest to 22 grudnia. W 2016 r. początek zimy kalendarzowej i astronomicznej wypadnie więc dzień po dniu. Zima kalendarzowa kończy się 21 marca – niezależnie od roku.Przypominam to wszystko na tzw. dobry początek. Potem będą już najpiekniejsze świeta w roku – Boże Narodzenie!