Kalendarium wydarzeń w Domu Kuncewiczów w lipcu.
9-11 lipca godz. 11.00 i 13.00 (piątek, sobota, niedziela)– oprowadzania kuratorskie po wnętrzach Domu Kuncewiczów w cenie biletu wstępu do muzeum
15 lipca godz. 11.00 (czwartek) z okazji rocznicy śmierci Marii Kuncewiczowej zapraszamy na spacer tematyczny „Ukochane miejsca pani Marii w Kazimierzu Dolnym”. Start o 11.00 z tarasu Domu Kuncewiczów (ul. Małachowskiego 19). Cena biletu 10 zł/os + 1 zł za zwiedzanie ekspozycji.
16 i 17 lipca godz. 11.00 i 13.00 (piątek, sobota)- oprowadzania kuratorskie po wnętrzach Domu Kuncewiczów w cenie biletu wstępu do muzeum
16 lipca godz. 16.00 (piątek) spotkanie literacko-muzyczne „Stacje mojego życia”. Scenariusz powstał na podstawie wierszy i wspomnień Piotra Borsuka. Trudu publikacji notatek ojca podjęli się jego córka (Barbara Gąsior, redaktorka wydawnictwa Annales Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie) oraz syn (Karol Borsuk muzyk – dyrygent, skrzypek i kompozytor). W programie spotkania znajdą się fragmenty prozy i liryki Piotra Borsuka z muzyczną ilustracją autorskich kompozycji Karola Borsuka.
Wstęp na to wydarzenie jest wolny
Biogram :
Karol Borsuk wywodzi się z lubelskiego środowiska muzycznego. Był m.in. asystentem i dyrygentem Chóru Akademickiego UMCS. Od 13 grudnia 1981 roku mieszka w Berlinie i pracuje jako muzyk: skrzypek, dyrygent i kompozytor. Był przez 30 lat wicedyrektorem i kierownikiem wydziałów (instrumenty smyczkowe i dawna muzyka) w Musikschule Reinickendorf. Dyrygował koncertami w wielu krajach, wykładał na kursach muzycznych, był też jurorem konkursów muzycznych w Polsce i we Włoszech. Dokonał wielu prawykonań utworów Piotra Mossa. W Berlinie dyrygował koncertami w Konzerthaus, Filharmonii i RBB. W Polsce koncertował ponad 30 razy. Karol Borsuk przyznaje się do swojej fascynacji Kazimierzem Dolnym i znajomości z Marią i Jerzym Kuncewiczami. Stąd wybór Domu Kuncewiczów na miejsce tego wyjątkowego spotkania.
- lipca godz. 16.00 (sobota)- spotkanie literacko- muzyczne, połączone z promocją tomików poetyckich D’Arii Galickiej i Joanny Janisz. Prezentacji będzie towarzyszyć akompaniament Artura Aleksiewicza.
Biogramy (materiały nadesłane):
D’Aria galicka to marzycielka-imaginantka, poetka niedoskrzydlona, bajarka, pieśniarka, animatorka
i organizatorka kultury. Z niedokształcenia anglistka, z duszy romantyczka, humanistka o wielokulturowych zainteresowaniach, wielbiąca taniec i śpiew, Piękno i Słowo; miłośniczka natury i dalekich wędrówek (także w wyobraźni). Weganka zaintrygowana szeroko pojętą duchowością. Realizująca się zarówno w rozmaitych formach artystycznego wyrazu (od poezji, przez śpiew i teatr po rękodzieło artystyczne), jak i w działalności społecznej.
Autorka i reżyserka spektakli poetyckich: „Refleksyjność moja codzienna” (2010); „Przemiany” (2011); „Gdzie Rusałki mówią dobranoc” (Lublin Miasto Poezji 2011); „Skrzydłem trąceni” (2012).
Założycielka grupy poetycko-literackiej ‘c.d.n.’, działającej przy ACK UMCS „Chatka Żaka”; organizatorka (i prowadząca) licznych warsztatów artystyczno-kulturalnych i okołoliterackich oraz spotkań autorskich.
Autorka i realizatorka „Festiwalu bajkotworzenia” (2012 – 2016) oraz cyklu wydarzeń „Spotkania z Kulturami Świata” (2013 – 2016); współorganizatorka „Dni Celtyckich” (2002) i Lubelskiego Przeglądu Poetyckiego „Strojne w biel czyli Zima z Bazuną” (2013, 2014).
Właśnie ze stypendium Prezydenta Miasta Lublina wydała „debiutancki” tomik pt. „Życiorys niedowcieleń”, w którym zebrane są wiersze (oraz haiku) pisane na przestrzeni ponad 20 lat.
Joanna Janisz – poetka, prozatorka, plastyk, filolog. Zajmuje się edukacją w zakresie języka polskiego, teatru i krajoznawstwa. Pisze książki, organizuje wydarzenia kulturalne, udziela się społecznie. Pomieszkuje w Warszawie, od dwóch lat organizuje swoje miejsce na ziemi w Uściążu pod Kazimierzem Dolnym, gdzie prowadzi również niewielką działalność wydawniczą.
Autorka zbiorów i tomików poetyckich: „Urywki dla Ciebie” (Uściąż 2019), „Stąpanie słów”, „Dogaszanie ognia” i „Otwarta miłość” (Uściąż 2021). Współpracuje m.in. z lubelskim „Akcentem”, publikowała w antologiach takich jak „Pięć wieków poezji o Lublinie” i „O złote pióre Papuszy”.
Reżyserka bądź współreżyserka spektakli poetyckich dla dorosłych: „Przemijając” (Warszawa 2013), „Die Nacht ist so klar…” (Hardebeck 2014), „Zaduszki poetyckie” (Warszawa 2019), „Otwarta miłość” (Warszawa 2021) i szeregu działań dla dzieci i młodzieży, m.in. z Wawerskim Centrum Kultury i Młodzieżowym Ośrodku Socjoterapii w Albrechtówce.
Podczas wieczoru zaprezentują się też artyści z Dęblina: Tomasz Miazga i Artur Woliński.
Wstęp na to wydarzenie jest wolny
23-25 lipca godz. 11.00 i 13.00 (piątek, sobota, niedziela) – oprowadzania kuratorskie po wnętrzach Domu Kuncewiczów w cenie biletu wstępu do muzeum
24 lipca – godz. 16.00 (sobota) finisaż wystawy „Własną ścieżką” Henryki Uty Gnatowskiej. Artystka jest absolwentką historii sztuki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz konserwacji zabytków Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracowała m.in. na Zamku Królewskim w Warszawie. Od lat 70. XX wieku zajmowała się twórczością artystyczną. Wystawiała swoje obrazy na ponad 30 wystawach indywidualnych w Polsce i za granicą. Z Kazimierzem Dolnym jest związana od wielu lat. Przyjeżdżała tu z rodzinnego Lublina, z rodzicami, potem z mężem i dziećmi. Ma tu ulubione miejsca, ale przede wszystkim prawdziwe i trwałe przyjaźnie. W gronie serdecznych znajomych byli Maria i Jerzy Kuncewiczowie. Obrazy, eksponowane we wnętrzach Domu Kuncewiczów utrwalają okolice Mięćmierza , Albrychtówki i Janowca. Dlaczego nie ma tu Kazimierza Dolnego? – odpowiedź na to pytanie usłyszą Państwo podczas finisażu.
30 lipca – 1 sierpnia godz. 11.00 i 13.00 (piątek, sobota, niedziela) – oprowadzania kuratorskie po wnętrzach Domu Kuncewiczów w cenie biletu wstępu do muzeum
31 lipca godz. 15.00 (sobota) zapraszamy na otwarcie wystawy „Miasto Jerozolima” Tomasza Sobeckiego ( wystawa organizowana razem z KOKPiT). Ekspozycja składa się z 4 fotografii, tworzących dyptyki. To artystyczna opowieść o historii i dniu współczesnym Jerozolimy. Wielkoformatowe prace, eksponowane w Pokoju Witolda Domu Kuncewiczów dopełniają reporterskie zdjęcia autora, prezentujące życie codzienne tego niezwykłego miasta.
Tak o swojej inspiracji pisze autor wystawy:
„Jerozolima jest miastem życia, śmierci i obietnicy zmartwychwstania, powszechnego przekroczenia progu śmiertelności. Jest też miejscem koegzystencji, ale też ścierania się wielkich religii, również w obrębie ich odłamów.
Ściana Płaczu to miejsce intymnego kontaktu – najświętsze dla judaizmu – modlącego się człowieka z Bogiem, ale jest też kamiennym płaczem ofiar Holokaustu i wszystkich niesprawiedliwych śmierci. Nadzieją przekraczającą dramat śmierci jest celebracja świąt żydowskich u jej podnóża. Modlitewna zaduma tego miejsca wraz z radością świętowania niesie przez wieki nadzieję nieśmiertelności.
Panorama Jerozolimy roztaczająca się ze Wzgórza Oliwnego pozwala ogarnąć wzrokiem pięć tysiącleci istnienia tego wyjątkowego nagromadzeniem świętości miasta. Zastosowane w fotografiach wyimaginowane wyobraźnią twórcy kolory odrywają nas od konkretnych, historycznych wydarzeń na rzecz próby zanurzenia się w interpretację dziejów miasta. Skłaniają do osobistego udziału z pomocą wyobraźni w dramatach i tryumfach tego miejsca – świadka uniesień religijnych będących podstawą naszej cywilizacji.
U podnóża panoramy rozciągają się groby tych, co przeminęli. Ślady tysięcy istnień utrwalone w nagrobkach. Trwają w kamiennej zadumie. W centralnym miejscu, jak wyrzut sumienia znajduje się meczet Al-Aksa. W zasięgu wzroku odnajdujemy również inne architektoniczne dowody obecności religii kręgu judeochrześcijańskiego, które potwierdzają swoimi świątyniami wielowiekową obecność. Rytmicznie powtarzanymi w nich rytuałami tonują emocje na czas pewien usypiając żywioł konfliktu ideologicznego.
Powyżej nich ciągną się linie murów obronnych twierdzy Jerozolima, które były świadkami i uczestnikami śmiertelnego ścierania się różnych idei i namiętności, wojen religijnych. Te fortyfikacje do dziś ściskają miasto swoimi pierścieniami trzymając w ryzach jego rozwój, wiążą współczesność z jego historią.
Na samym wierzchołku panoramy przebijają się ku niebu sylwetki dźwigów budujących nowe etapy historii miasta i ludzi. Jest na tych fotografiach zarówno historia dawna w kolorach kamieni budujących mury obronne krwawo doświadczone w dziejach wypraw krzyżowych jak i nam współczesna, z mocnymi akcentami kolczastych zasieków i dominacją biało-niebieskiej flagi Izraela. W zielonym kolorze nadziei oraz w wertykalnym układzie obrazu odnajdujemy dyskretnie zaakcentowany związek Jerozolimy z obietnicą zmartwychwstania.
Historia Jerozolimy przenikająca się wzajemnie w wielu warstwach kulturowych została przeniesione na postać obrazu fotograficznego jako kolejne naświetlenia kliszy w trakcie wielokrotnej ekspozycji. Poszczególne ujęcia to jakby oddzielne, zapisane swoją historią pergaminy, które składają się na ostateczną całość.”
Biogram:
Dr Tomasz Sobecki – fotografik urodzony i mieszkający w Toruniu.
W roku 2013 broniąc pracę „IDEA PIRAMID” uzyskał stopień doktora sztuki w zakresie fotografii na Wydziale Operatorskim łódzkiej FILMÓWKI – PWSFTViT. Pracuje cyklami aż do definitywnego zgłębienia tematu oraz wykreowania nowych elementów formy plastycznej.
Stypendia artystyczne: 1990 – Hiszpania, 1991 – 1993 MKiS RP, 2017 oraz 2021 – Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego, 2017 oraz 2019 – ZaiKS.
Reprezentant sztuki polskiej (zaproszenie Departamentu Plastyki MKiS RP) do wystawy na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki w Wenezueli – Caracas 1991.
Wykładowca fotografii na uniwersytetach w Łodzi, Bydgoszczy i w Toruniu, Wyższej Szkole Bankowej w Toruniu, ASP w Gdańsku; visiting professor na Wydziale Designu Indian Institute of Technology w Hajdarabadzie (Indie).
Udział w Polsce i za granicą w sympozjach fotografików i projektantów. Wystąpienia na ogólnopolskich i międzynarodowych konferencjach akademickich połączone z publikacjami.
Wystawy indywidualne w Polsce i na świecie:
Wielka Brytania (1983) – Liverpool, Coventry; Szwajcaria (1985) – Rapperswil, Finlandia (1990) – Äänekoski, Hiszpania (2010) – Barcelona, Pampeluna,
oraz w Kazachstanie (2011) – Astana; USA – St. Louis (1991), Chicago (2013); Australii (2014) Sydney, Indiach (2015) – Hajdarabad.
Najbardziej znane cykle fotograficzne:
SACRUM GOTYKU 1976 – 1991, PERSPEKTYWA 1987/2008, MIASTO 1992, KOLOR WIATRU 1996. TWARZ – NA PRZEKÓR WITKACEMU z udziałem Franciszka Starowieyskiego polegającego na zgłębianiu relacji portret – autoportret 2002.
MIASTA – INACZEJ 2005, SZALONE LOKOMOTYWY 2006, IDEA PIRAMID 2002/2012, WARSZAWA – MIASTO SUKCESU 2014, MAGICZNY TORUŃ 2007/2015,
MIASTA, MIASTA 2013 – 2017, DYNAMIKA MIASTA 2014 – 2020.
31 lipca – 25 sierpnia – w ramach Festiwalu Dwa Brzegi i na wniosek Kazimierskiej Konfraterni Sztuki, we wnętrzach Domu Kuncewiczów odbędzie się wystawa „Diabeł – Waldemar Wojczakowski”.Artysta był współzałożycielem Konfraterni, pasjonatem i piewcą motywów kazimierskich. W przestrzeniach Domu Kuncewiczów zostanie wyeksponowanych kilkanaście prac artysty, pochodzących z kolekcji prywatnych.
biogram autora
Waldemar „Diabeł” Wojczakowski (1952 – 2020) to artysta od lat 70. XX wieku związany z Kazimierzem Dolnym. W latach 1995 – 1999 prowadził galerię autorską, stworzył setki prac (głównie akwarel) związanych z ziemią kazimierską. Tematem jego twórczości były motywy ginącego polskiego pejzażu. Pośmiertnie władze miejskie nadały mu tytuł „Zasłużonego dla Kazimierza Dolnego”.