Początek Adwentu zawsze przypada na czwartą niedzielę przed Bożym Narodzeniem. W bieżącym roku jest to 1 grudnia. Zatem Adwent już trwa. Skończy się Wigilią.
Początki praktykowania Adwentu sięgają IV wieku, a więc czasów, kiedy zaczęto obchodzić Boże Narodzenie. Wówczas był krótszy. Obecny, czterotygodniowy obchodzimy od wieku VI.
Początkowo Adwent miał raczej charakter pokutny. Powstał przez analogię do Wielkiego Postu. Jak przez 40 dni przygotowujemy się do Wielkanocy – na wzór Jezusa, który pościł 40 dni na pustyni, tak Adwent daje nam szansę duchowego przygotowania się do Bożego Narodzenia.
Obecnie Adwent jest czasem przede wszystkim radosnego oczekiwania, a nie pokuty. Każdy, kto ceni sobie Boże Narodzenie zechce je dobrze przygotować. Pomyśli o choince, prezentach, tradycyjnych potrawach, ale i o wszystkim co dla wielu osób wiąże się bezpośrednio z wiarą. O przygotowaniu samego siebie na świąteczne chwile
Ozdoby adwentowe
Zwyczaj ten pochodzi z Niemiec, gdzie w 1839 r. pastor prowadzący przytułek dla sierot wpadł na pomysł, aby wieńcem przystroić świetlicę dla dzieci. Razem z wychowankami w I niedzielę adwentu zapalił pierwszą świecę. Następne, mniejsze dwadzieścia cztery świece podopieczni zapalali każdego dnia aż do Wigilii, gromadząc się na śpiew i modlitwę.
Później drewniane koło przystrojono gałązkami jodły. Z czasem liczbę świec zmniejszono do czterech, a zwyczaj ten szybko rozszedł się po wielu krajach. W Polsce zwyczaj ten pojawił się po pierwszej wojnie światowej.
Ozdoby do wieńca adwentowego
Wieniec wykonuje się z gałązek drzew iglastych. Na wieńcu są umieszczone cztery świece symbolizujące cztery niedziele adwentowe. Świece zapala się w kolejne niedziele Adwentu (najpierw jedną, potem dwie itd). Zapalanie świec oznacza czuwanie i gotowość na świętowanie Bożego Narodzenia.
Samo słowo „adwent” pochodzi od łacińskiego czasownika advenire – przybywać. W kościołach chrześcijańskich jest to czas oczekiwania na przyjście Chrystusa.
Każdy element wieńca adwentowego ma swoją symbolikę. Koło to symbol pełni, wieczności, jego kształt prowadzi myśl ku Bogu, który nie ma początku ani końca. Zieleń jest ważną barwą liturgiczną, a w naszej części Europy ma dodatkową symbolikę: w szary zimowy czas przypomina o przyjściu Chrystusa, który – jak zapowiada Stary Testament jest „niczym cyprys zielony”. Blask ognia przypomina o Bogu, który jest oczyszczającym ogniem i światłością i jako światło do nas przychodzi. Wypalające się świece skłaniają do refleksji o przemijaniu, ale też podsuwają myśl o potrzebie trwania i czuwania.
Wieńce adwentowe umieszczamy na stołach, w oknach, jak też na drzwiach. Bywają bogato dekorowane. A, że są bardzo dekoracyjne chętnie je widzimy we własnych czterech ścianach. Istotnie ocieplają grudniowe, szare dni.
Stroiki można kupić, ale i warto samemu zrobić. Będzie więcej radości i satysfakcji. Gwoli podpowiedzi, zamieszczam kilka efektownych propozycji…
